PETSAN

Petkim İlkokulu’ndayım ama Petkim Lojman kapısı sırat köprüsü gibi, Petkim Lojmanlarına çocuk olsan bile giremiyorsun, hele marketi var PETSAN aman Allahım, bugün ABD.ye gitsem vizesiz içeri girmeye ikna edebilirim belki memuru ama Petsan’a girmek mümkün değil. Öyle bir korunaklı yer ama bendeki azim de öyle bir güç ki dağları yıkıyorum ve arkadaşımla beraber bir şekilde markete girmeyi beceriyoruz, beceremezsek de suça zorla teşvik edilmiş günahsızlar olarak kaçak giriyoruz, kasada KART sorulunca da pişkin pişkin “YOK” diyoruz, elimizde sütlü çikolatayı gösterip parayı uzatıyoruz. Yahu çay, şeker, tuz, ekmek, pirinç, yağ almıyoruz ki, çikolata sadece bir paket çikolata. Fena mı? Stoklarınız tükensin de çikolatalar kurtlanmasın işte! Yokluk yılları ama o YOK olan şeyler değil bizim satın aldıklarımız, ana-babalarımızın ileri sürdüğü ajanlar değiliz. 

Babam Petkim’de çalışmadığı için çok kızıyorum, özel sektördeyiz, Koç Holding’te! Biraz Küba Mahallesi statüsü bir durum bu, KİT’ler o zaman başka sınıf. Aynı KİT’lerin çocukları ve dahi torunları şimdi-günümüzde;  babamın da benim de emekli olduğum Koç Grubu’nda gururla ve mutlulukla çalışıyorlar ama o zamanlar öyle değildi bu işler.

Her gün bu gerilimi yaşıyoruz ama hergün de çikolatımızı alıyoruz.

Çikolata nasıl diye sormayın, sıfır kalite, öyle NESTLE falan değil, uyduruk bir çikolata vardı adını bile hatırlamıyorum, işte ondan. Ne hikmetse bayılıyoruz ona. Rengi bile sütlükahverengi, içinde kakao belki var belki yok. İğrenç ama bugün çok gülünesi. Çocuk olmak işte bu:

Dünyanın en berbat şeyinden dünyanın en büyük zevkini çıkartabilmek, bir sonraki adım AŞK’tan geçiyor.