O gün de benzer şeyi yaptım tam Aya Triada Kilisesi’nin
hizasındayım ki tramvay yaklaştı ben de kendimi kaldırıma attım. Caddede
kaldırımda 10 metre arayla oturma bankları var. Kilisenin duvarına bitişik
bankta oturan üç teyzeye gözüm ilişiyor. Bu teyzeler 60-65 yaşlarında hatta
kesin 65’ler. Uzun etekleri, üstünde uzun kollu desenli pamuklu bluzları ve bir
de yelek giyinmiş tipik Türk teyzeleri formundalar. Başlarında tülbent örtüleri
var, saçlar önden azıcık görünüyor, görünen kısmın birazı kınalı, boyunlarının
altından bağlanmış yemeniler bunlar ve en sağdaki teyzemin (hatta artık abla desem
daha doğru olur, taş çatlasa benden 15 yaş büyüktür) elinde bir harita metod
defteri var. Göz ucuyla bakıyorum deftere, inanamıyorum. Bizim ilkokulda güzel
yazı derslerinde gördüğümüz ve yaptığımız gibi aynı cümle alt alta defalarca
yazılmış ama yazı da inci gibi.
Hemen anlıyorum, kadın yazma öğreniyor. Yaklaşıyorum ve
hafifçe sarılır gibi yaparak; “aman senin ne güzel yazın var öyle” diyorum.
Aslında ne diyeceğimi de bilemiyorum, yıl olmuş 2018 ve hala okuma öğrenen var
diye de üzülüyorum, kadını utandırmak istemiyorum, artık tahmin edin durumumu;
ne şebeklik yapacağımı bilemeyerek debeleniyorum. Yalnız kadın çok samimi, beni
rahatlatıyor, debelenerek ölmekten kurtarıyor.
- - Ben okuma-yazma kursuna gidiyorum
diyor…
- - Aaaaa sahi mi nerede bu kurs
- - Okulda, ilkokulda
- - Ah ne kadar güzel, yahu sen şimdiye kadar
öğrenmemiş miydin
- - Yok yok nereden öğreneceğim, babam göndermedi, kocam
ne gerek var dedi, çocuklar sıkıldı, torunlar bile öğretmedi, yalvardım
yalvardım hep yaya kaldım
- - E olsun bak şimdi öğreniyorsun ne olacak ki
- - Olur mu, okutmadılar beni, cahil kaldım, hep
utandım
- - Gazete dergi kitap okursun boşver, zaten
gençliğinde okuyacak zaman bulamazdın şimdi zamanın bol sürekli okur yazarsın
- - İnşallah
dedi…
